Rozdział 22.

"Jeśli ma się do dyspozycji całą wieczność, 

można przeszukać cały stóg siana poszukując tej jednej igły."

                                                                                                        Stephenie Meyer

~ ♥ ♥ ♥ ~

Skąd on wie gdzie ja mieszkam? Skąd wie jak się nazywam? Czy on mnie śledzi?  Czy kiedyś da spokój ?

Ostatnio otrzymany list obudził we mnie strach. Co ja mam z tym wszystkim zrobić ? Jestem jeszcze za młoda, aby wiedzieć jak reagować w takich sytuacjach. Z Dominiką o tym nie porozmawiam, bo chyba ma problemy w pracy, nie chcę jej dokładać jeszcze swoich problemów. Po za tym ostatnio wcale nie rozmawiamy. Nie powiem o tym dziewczynom z klasy, bo im nie ufam, jak im powiem to one mogą przekazać to dalej. A Andrzej ? Wprawdzie nie jest policjantem, jak mówił wcześniej, ale może on znajdzie jakieś rozwiązanie tej sytuacji ? Powiem Andrzejowi a jak on powie Dominice ? To wtedy zdenerwuje się jeszcze lepiej. 

Zaraz po zajęciach starałam się iść prosto do domu. Rozglądałam się wokoło czy nikt za mną nie idzie. Wchodziłam już na klatkę schodową, gdy nagle ktoś do mnie podszedł od tyłu. Serce zaczęło bić mi coraz szybciej. Oddech przyspieszył, a ze strachu aż pisnęłam. Odwróciłam się gwałtownie do osoby, która stała za mną. Na moje szczęście okazał się to mój ulubiony sąsiad.

-Ale mnie wystraszyłeś - powiedziałam

-Przepraszam, chłopaki mówili, żebym się nie pokazywał tylko rano jak wstanę, później podobno jestem mniej straszny.

- Ha ha, bardzo śmieszne. Nie zachodź mnie tak nigdy więcej. 

-Ok, ok obiecuję. Co ty taka strachliwa ?

-Tak jakoś. 

-Dobra ja spadam,  bo się trochę śpieszę, wpadnę może później do was.

-Ok, zapraszam, pa.

I pobiegł do siebie na górę. Weszłam do mieszkania, zostawiłam przed pokoju plecak. Rozebrałam się z zimowych ubrań. Weszłam do swojego pokoju. Na biurku leżał feralny list, który nigdy nie powinien do mnie dojść. Gdy patrzyłam na niego czułam jak wewnątrz ogarnia mnie strach. Wzięłam list do ręki, poszłam z nim do kuchni. Tam nad zlewem zapaliłam kartkę. Patrzyłam jak płomień pochłania kartkę. Poczekałam aż kartka spali się do samego końca. 

Czemu wszystko nie jest takie łatwe jak spalenie tej kartki ?

Po liście zostały tylko skrawki papieru i smród spalenizny rozchodzący się po mieszkaniu. Uchyliłam okno, aby trochę przewietrzyć. 

-Jestem - usłyszałam, jak Dominika weszła do mieszkania. - Czemu śmierdzi tu jakby coś się spaliło ?

-Chyba coś było pod czajnikiem, jak gotowałam sobie herbatę. 

-Aha, zaraz zrobię coś do jedzenia, ale musimy najpierw porozmawiać. - zabrzmiało to jak srogo. Czego mam się spodziewać? Czytała list? Wie o wszystkim? Zaczynałam się bać. 

Dominika usiadła na jednym z krzeseł w kuchni, a ja usiadłam na przeciwko jej. 

-Tosiu..- zaczęła łagodnie - coś się stało ? Chciałbyś może o czymś ze mną porozmawiać ? Wiem, że przez ostatni dni cię zaniedbałam i chodziłam jak nieżywa, ale po prostu w pracy miałam trochę ciężkie chwile. Czy przez ostatnie dni zdarzyło się coś o czym powinnam wiedzieć ?

-Coś masz na myśli? - spytałam niepewnie 

-Widziałam dzisiaj w sklepie twoją wychowawczynię, o dziwo, że widziała mnie raz to mnie poznała i podeszła do mnie. Powiedziała, że przez ostatnie dni zachowujesz się inaczej, obawiasz się czegoś, odcinasz się od klasy, od razu po zajęciach uciekasz do domu, nie chcesz zostawać na dodatkowe lekcje. Krótko mówiąc, pani się o ciebie martwi i ja również. 

-Nie masz powodów, wszystko jest ok.
-Na pewno ? - zapytała 

-Tak, nie masz powodów do zmartwień. 

Spojrzała na mnie wzrokiem, jakiego jeszcze nie widziałam 

-Aha, jeszcze jedno - zaczęła- nie chcę abyś spotykała się z Andrzejem. 

 

~ ♥ ♥ ♥ ~

-....-Nie chcę abyś spotykała się z Andrzejem. - powiedziałam, wiedziałam że to będzie dla niej cios

Patrzyła na mnie dłuższą chwile, już wydawało mi się że przyjęła to spokojnie, jednak...

-Nie zrobisz mi tego - wybuchła - wszystko możesz mi zabronić, ale nie tego. To jedyna osoba, z którą mogę porozmawiać o wszystkim !

-Ze mną możesz porozmawiać o wszystkim- powiedziałam, starając się nie krzyknąć 

-Znowu będziesz mieć problemy w pracy i zrobisz się dziwna jak ostatnio ! A ja będę musiała chodzić przy tobie na paluszkach aby nie wzniecić ognia. Andrzej wysłucha mnie jak przyjaciółkę, pomoże, doradzi. Ostatnio od ciebie nie miałam żadnej pomocy. A on był na każde zawołanie !

-Myślałam, że to mnie traktujesz jak przyjaciółkę.... - poczułam ukucie w sercu - Nie pozwalam ci się z nim spotykać ! Rozumiesz ?

-Ale czemu ? Co on tobie zrobił, że go przestałaś lubić ? 

-On nas okłamał ! Jeżeli zrobił to raz, to może i drugi! Tośka otwórz oczy, bo może być za późno!

-Za późno? Za późno na co?

-Nie chcę aby cię skrzywdził.

-Wyluzuj ! Nie jestem małym dzieckiem ! Potrafię zadbać o siebie! 

Tośka poszła do swojego pokoju, trzasnęła drzwiami. Słyszałam, że płaczę. Chciałam iść do niej, jednak pomyślałam, że powinna się wypłakać w samotności. Zrobiłam obiad, nic specjalnego, bo nie wiedziałam co - grzanki z serem i pieczarkami. Położyłam dwie na talerz i zaniosłam do pokoju siostry. Leżała na łóżku i wpatrywała się w sufit. Pamiętam robiła tak jak zginęli nasi rodzice. Wtedy przerażało mnie to, teraz.... wiedziałam, że to ją uspokaja. 

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Postawiłam kanapki na biurku siostry i poszłam do drzwi zobaczyć, kto przyszedł.

_____________________________________________

Zimno !! Wena odeszła wraz ze słońcem. Komentarzy coraz mniej, śniegu coraz więcej :( 

Piszcie co uważacie o tym rozdziale. 

Mam pytanie : Czy chciałybyście jakieś zmiany na tym blogu ? Np. Wygląd, albo żeby coś tu sie pojawiło lub zniknęło ? Albo jeszcze jakieś inne propozycje ? Czekam na wasze odpowiedzi :)

Ściskam :*