Rozdział 24.

"Wszystko będzie, jak być powinno, tak już jest urządzony świat."

                                                                                               Michaił Bułhakow

~ ♥ ♥ ♥ ~

Andrzej z Dominiką to dla mnie trudny orzech do zgryzienia. Kilka dni temu, siostra nie pozwalała się z nim spotykać, rozmawiać, a teraz sama zaprasza go do nas. Jemy razem obiady, które Dominika robi i stara się aby były smaczne. Muszę przyznać, że nawet jej wychodzą. Ostatnio Andrzej przyszedł i powiedział, że chce się nauczyć tak dobrze gotować jak moja Mistrzyni Kuchni. Dominika tego dnia nie mogła się skupić na tym co robi, przesoliła zupę, ziemniaki rozgotowała, ale i tak Andrzej powiedział, że lepszego obiadu nie jadł. 

Gorzej z nimi niż z dziećmi. Przypuszczam, że Dominice podoba się nasz sąsiad, tylko nie chcę się do tego przyznać. Rozumiem ją, sama kiedyś bałam się wyrażać swoich uczuć innym. Hmm... jednak nie rozumiem, jest starsza ode mnie o te kilka lat, to powinna być chociaż mądrzejsza w tych sprawach. 

Dwa dni później 

-To może wpadniesz do mnie po lekcjach, postaram się wytłumaczyć ci to. - powiedziałam do Zuzy, która się załamała bo dostała kolejną jedynkę z matmy.

-Jeżeli to nie będzie kłopot, z miłą chęcią skorzystam z pomocy. Ta baba chyba mnie nie lubi. Kto to słyszał, aby dwie lekcje pod rząd pytać mnie z wcześniejszego materiału? Masakra. 

-Może widzi w tobie talent i chce abyś się przyłożyła do nauki? Dlatego cię pyta, tak uważam.

-Trele morele. Talent, chyba do leniuchowania ten talent mam. 

-Może jednak nie? To dzisiaj wpadasz? Czy jutro wolisz?

-Dzisiaj, po szkole poszłabym z tobą. Jeżeli to nie problem oczywiście.

-Spoko, może być po szkole.

Jako ostatnią lekcję miałam wychowanie-fizyczne. Jedyna lekcja dzisiaj, która była "wolniejsza". Przebrałam się w strój u wyszłam na chwilę na korytarz, aby odetchnąć świeżym powietrzem, ponieważ w szatni było duszno. Wróciłam po kilku minutach do pomieszczenia. Dziewczyny były już przebrane. Posiedziałyśmy jeszcze chwilę w szatni i pogadałyśmy, miałyśmy już się zbierać aby pójść na salę, gdy do szatni wpadła nasza Pani dyrektor z informacją, że pani Nowak miała lekki zawał i została przewieziona do szpitala. Związku z tym, że inni nauczyciele w-fu poszli już do domu, nie było nikogo na zastępstwo to i nas zwolnili wcześniej do domu. 

Trochę się wystraszyłyśmy tym co powiedziała dyrektorka. 

-Dziewczyny, a może pójdziemy do szpitala ją odwiedzić?- zaproponowała któraś.

-Mogłybyśmy iść, ale kiedy?- odpowiedziała Kasia

-Może jutro po lekcjach.- powiedziałam - Tylko czy oni wpuszczą nas wszystkie do niej na salę?

-Będą zmuszeni.- powiedziała dziewczyna, która zaproponowała odwiedziny.

-No to jesteśmy ugadane, jutro po lekcjach. Ja muszę już iść, pa dziewczyny.- powiedziała Kasia i wyszła.

-Ja też będę się zbierać, Zuzia idziesz? -spytałam

-Co? A tak, idę. Pa dziewczyny.

-Pa. - usłyszałam i ruszyłam z Zuzią w stronę mojego mieszkania

Przez drogę do domu szłyśmy w ciszy, widać było, że Zuźka się głęboko zastanawia nad czymś. 

-Myślisz, że z tego wyjdzie?

-Że kto? Nowak? -spojrzałam na nią pytająco, ta tylko kiwnęła głową na znak potwierdzenia- Pewnie, to silna babka, nie łatwo jest ją złamać. 

-A jak jednak można to co? Nie chcę mieć w-fu z nikim innym. 

-Dyrektorka powiedziała, że miała lekki zawał. Zobaczysz nic jej nie będzie, wróci niedługo do nas pełna sił.

-Może masz rację. To co zabieramy się za matmę?

Rozłożyłyśmy książki w salonie. Tłumaczyłam Zuzi wszystko to co nie rozumiała, nawet po kilka razy. Pokazywałam wszystko na przykładach, rozwiązywałam z nią zadania, wszystko po to, aby wreszcie zrozumiała. Siedziałyśmy tak nad książkami z półtorej godziny. Widziałam, że się denerwuje, traci cierpliwość. 

-Ej, spokojnie. Może mała przerwa? Wypijemy herbaty, mózg trochę odpocznie i wrócimy do tego co  ty na to?

-Może być. 

Poszłam włączyłam herbatę, do domu wróciła Dominika a z nią oczywiście przyszedł Andrzej. 

-Ty nie masz treningu?- spytałam, nieco nie miło

-Miałem już, wieczór mam wolny. Też się cieszę, że cię widzę.

Z salonu wychyliła się Zuzia. Na widok Andrzeja oczy jej sie zrobiły jak pięć złoty, na ustach pojawił się wielki banan. Stała oszołomiona tak dłuższą chwilę.

-Cześć Andrzej jestem.- powiedział mój ulubiony sąsiad. O mało nie wybuchł śmiechem, Dominika też widziałam, że nie może się powstrzymać więc poszła do kuchni. 

Widząc, że Zuzi zabrakło słów, postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. 

-To jest Zuzia, byłam z nią na meczu, Dominika pamiętasz? Pomagam jej w matmie dzisiaj. Zuźka to Andrzej, mój sąsiad o którym ci kiedyś opowiadałam.

-Yyy.. cze... cześć - powiedziała wreszcie moja znajoma.- Nie wierzę, nie to sen, niech nikt mnie nie budzi - powiedziała

Ja nie wytrzymałam już i wybuchłam głośnym śmiechem

-Zuziu to nie sen, to prawda, on tu stoi. 

-Czemu mi nie powiedziałaś, że twój sąsiad to siatkarz?

-Jakoś tak wyszło.- powiedziałam i uśmiechnęłam się szeroko.

Wieczór spędziliśmy w czwórkę, zjedliśmy obiadokolacje przygotowaną przez Dominikę i Andrzeja. Zuzia podczas posiłku starała się udawać, że nic się nie dzieje. Widziałam, jak zerka na siatkarza często, nadal nie mogąc uwierzyć, że je z nami obiad. 

-To ja już może pójdę- powiedział Andrzej

-Zostań jeszcze- wymsknęło się Zuzi, ta poczerwieniała jeszcze bardziej niż była

-Muszę iść, miło było cię poznać, cześć dziewczyny.- powiedział i udał się do drzwi.

Dominika poszła odprowadzić gościa, słyszałam jak się śmiali po cichu. 

Wkrótce po tym jak Andrzej opuścił nasze mieszkanie wyszła także Zuzia, dziewczyna serio była podekscytowana jak małe dziecko.

-Masz wesołą przyjaciółkę, muszę przyznać - powiedziała Dominika

-To nie jest przyjaciółka, tylko koleżanka z klasy, której pomagałam w matematyce.

-Chyba Andrzej jest jej idolem. Patrz z wrażenia zapomniała szalika - wskazała na leżący na krześle szal.

-Wezmę w poniedziałek do szkoły jej. Idę spać, bo jestem zmęczona. Pa, dobranoc.

-Dobranoc.

~ ♥ ♥ ♥ ~

 Z Andrzejem dogadujemy się bardzo dobrze, nasza znajomość nabiera kolorów. Andrzej przychodzi często do nas na obiady, czasami wpada do mnie do pracy po treningu. Wydaję się na naprawdę porządnego faceta. Miło się z nim rozmawia, przebywa, można na niego liczyć. 

Właśnie wychodziłam z pracy, gdy ktoś podszedł do mnie od tyłu i zakrył mi oczy dłonią.

-I tak, wiem, że to ty - powiedziałam 

-Skąd taka pewność- zapytał się

-Po prostu, moja kobieca intuicja. - odwróciłam się do niego przodem. - Cześć.

-Cześć, to dla ciebie- wręczył mi bukiecik czerwonych róż.

-O jej dziękuję, śliczne. Z jakiej to okazji?

-Z żadnej. Chciałem zobaczyć ten twój piękny uśmiech. - powiedział, a ja poczułam jak się czerwienie. 

Andrzej udał, że tego nie widzi, ale uśmiechną się delikatnie do mnie. 

-Co robimy?-spytał 

-Musze iść do domu, Tośka czeka pewnie jest głodna. 

-Tośka sobie poradzi, nie jest małym dzieckiem. Co powiesz na kawę i ciastko. 

-Teraz?

-Tak, nie daj się prosić. 

Udałam, że się zastanawiam i kiwnęłam głową na potwierdzenie. Szliśmy sobie po woli w stronę kawiarni, gdzie już kiedyś byliśmy. Andrzej przez całą drogę opowiadał mi śmieszne historie, nie wiarygodne ile on może mówić. 

W kawiarni zamówiliśmy sobie latte i po słodkie ciastko. 

Gdy tak siedzieliśmy sobie w miłym towarzystwie, dostałam sms-a od Tośki

"Zuzia jest u nas, ostrzeż Andrzejka :)

 Buziaczki :*"

Gdy to przeczytałam uśmiechnęłam się do monitora telefonu.

-Jakaś miła wiadomość od wielbiciela?- zapytał Andrzej widząc mój uśmiech

-A jak tak to co? Będziesz zazdrosny? - zapytałam nie myśląc co mówię

-Tak- powiedział krótko, o dziwo zabrzmiało to wiarygodnie. 

Od razu postarałam się wyprostować co powiedziałam.

-Tośka piszę, że jest u nas Zuzia, i chyba czeka na ciebie, bo kazała cię ostrzec.

-Aaa.. to dzisiaj pozwolisz nie wpadnę do was.

-Nie lubisz swoich fanek?- zapytałam zdziwiona

-Lubię, ale nie lubię, gdy są nachalne. A ta na taką mi wygląda

Roześmiałam się mimo wolnie. 

-Oj ciężkie życie mają sportowcy, ciężkie.

-Nawet nie wiesz jak.

Po miło spędzonym czasie w kawiarni ruszyliśmy w stronę naszego bloku. Teraz szliśmy w ciszy, miłej ciszy. 

Zerkałam raz na jakiś czas na Andrzeja, ten szedł i uśmiechał się ciągle. 

Gdy byliśmy już przed moim mieszkaniem zatrzymał się na chwilę.

-Dzięki za miło spędzony czas.- powiedział

-Ja również dziękuję, za miłe popołudnie i kwiaty.

Andrzej się uśmiechnął. Musze powiedzieć, że ma zniewalający uśmiech. 

Wspięłam się na palcach, moja twarz była prawię na przeciwko jego, dałam mu całusa w policzek i weszłam do mieszkania. 

Już od dawna nie czułam się taka szczęśliwa przy kimś....

____________________________________________________

To trochę tu namieszałam :P Jak wam się podoba?

 Zaczynam właśnie ferie, więc jeżeli mam u kogoś zaległości to obiecuję, że podczas tych dwóch tygodni postaram sie nadrobić :)

Pozdrawiam serdecznie :*