sobota, 26 kwietnia 2014

Rozdział 31.

"Żeby nie wiem jak człowiek był twardy, to z każdego uczucia coś w nim zostaje."
Krystyna Siesicka

~ ♥ ♥ ♥ ~
Następnego dnia przyszedł znowu do pokoju. Znowu usiadł na krzesełku obok stołu, znowu się we mnie wpatrywał. 
-Musiałeś coś źle zrozumieć- powiedziałam
-Nie. Jestem pewien, że twój i mój ojciec to te same osoby.
-To jest nie możliwe, ojciec by nie zdradził mojej matki nigdy!- krzyknęłam 
-Jednak to zrobił- powiedział z szyderczym uśmiechem 
-Długo będziesz mnie jeszcze tu trzymał? - spytałam zdenerwowana - Jak już mnie poinformowałeś, że jesteśmy rodzeństwem to po co mnie jeszcze trzymasz??? Rodzeństwo chyba się tak nie zachowuje...
-Ty myślisz, że trzymam cię tu tylko po to, aby cię poinformować, że masz brata? Chyba śnisz słońce. Ja mam tu większy interes.
-Tak? A jaki? 
Nagle usłyszałam jakiś hałas zza drzwi. Mężczyzna gwałtownie wstał z krzesła i ruszył ku wyjściu. Nie zdążył otworzyć jeszcze drzwi a do środka wbiegło kilku funkcjonariuszy policji. Później wszystko działo się szybko. Policjanci zakuli mojego porywacza w kajdanki i wyprowadzili, a mnie zabrała karetka pogotowia. Funkcjonariusze jeszcze zanim zabrało mnie pogotowie powiedzieli mi, że poinformują Dominikę o wszystkim. Ucieszyłam się, że będę mogła wreszcie zobaczyć siostrę. 

Po przyjechaniu do szpitala od razu wzięto mnie na badania. Trwały one długo. Byłam wszystkim zmęczona, gdy wreszcie skończono wykonywać wszystkie czynności przewieziono mnie do jednej z sal. Gdy tylko pielęgniarka wyszła zamknęłam oczy i odpłynęłam do krainy Morfeusza. 


~ ♥ ♥ ♥ ~
Po dotarciu na komisariat od razu poszłam do policjanta, który do mnie dzwonił. 
-Niech pani usiądzie. - powiedział
-Wiadomo coś nowego. 
-Udało nam się ustalić dane tego mężczyzny, który porwał panią Antoninę.Mężczyzna nazywa się Adam Wysocki. Zna pani?
-Nie, nie przypominam sobie nikogo o takim nazwisku.
-Udało nam się ustalić, że mieszkał w Opolu, jednak nie tak dawno zamieszkał w Gdańsku. 
-W Opolu? - zdziwiłam się
-Tak. 
-My stamtąd też pochodzimy. 
-Przepraszam na chwilę. - powiedział do mnie funkcjonariusz i odebrał telefon...
....
-Rozumiem
....
-Zaraz będę. 
-Przepraszam panią bardzo muszę jechać. Niech pani pozostanie w domu, odezwę się do pani jeszcze dziś.
-Dobrze.- powiedziałam i wyszłam z komendy 
 Po powrocie do mieszkania nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Miałam przeczucie, że coś się wydarzyło. Coś o czym nie powiedział mi policjant. Przechodziłam z jednego pokoju do drugiego, zaglądałam do szafek nie wiedząc po co zaglądam. Andrzej przyglądał mi się ciągle. Obserwował każdy mój ruch.
-Dominika usiądź, zjedz coś, nie zadręczaj się tak. - wyciągnął do mnie rękę i przyciągnął bym usiadła na łóżku.
-Muszę coś robić, bo zaraz oszaleję. 
-Chodź coś zjeść do kuchni. - nakłaniał mnie - powinnaś być teraz na siłach, a ty jesz tyle co nic.
-Nie mogę jeść. 
-Mam pomysł - wyskoczył Andrzej- upieczmy szarlotkę! Będziesz miała zajęcie i ja się czegoś nauczę. 
Spojrzałam na niego, nie wiedziałam czy on żartował, czy mówił serio. Widać było, że mówi na prawdę serio. Nie mówiąc nic westchnęłam tylko ciężko i poszłam do kuchni. Mój sąsiad podążył za mną. Wyjęłam wszystkie potrzebne składniki i postawiłam na stole. 
-Ja obiorę jabłka, a ty zrobisz ciasto ok? - spytałam
-Jeżeli mi powiesz jak to ok.
Wytłumaczyłam Andrzejowi po kolei co ma ile dodać. Muszę powiedzieć, że pojęty z niego uczeń. Powiedziałam raz i więcej nie musiałam. Szybko uporał się z wyrobieniem ciasta, jeszcze pomógł mi pokroić jabłka. Gdy tak siedzieliśmy przy tych jabłkach zadzwonił mój telefon. Wstałam pośpiesznie i ruszyłam do salony gdzie leżała moja komórka. 
Dzwonił policjant z którym rozmawiałam kilka godzin wcześniej. Powiedział, że znaleźli Tośkę i że jest w szpitalu na badaniach. Po zakończeniu rozmowy ubrałam szybko kurtkę i wybiegłam z domu. Andrzej próbował mnie jeszcze zatrzymać, abyśmy dokończyli robienie szarlotki, lecz ja nie słuchałam. Powiedziałam mu tylko na ile ma wstawić ciasto do piekarnika i wybiegłam. 
Skierowałam się do tego samego szpitala, gdzie leżała Emilka. Jedna z pielęgniarek powiedziała mi, że Tośka jest na badaniach i zawoła mnie jak będzie już po. Usiadłam na jednym z krzeseł w poczekalni. Nie mogłam długo siedzieć, po kilku minutach wstałam i zaczęłam krążyć po poczekalni. Pielęgniarka przyszła po mnie jakąś godzinę po tym jak z nią rozmawiałam. Zaprowadziła mnie do sali, gdzie leżała moja siostra. 
Gdy ją zobaczyłam do moich oczu napłynęły łzy. Była blada, wychudzona, pod oczami miała sińce. Wyglądała na prawdę strasznie. Gdy podeszłam do niej zobaczyłam na jej rękach rany. 
Tośka spała, nie miałam zamiaru jej budzić. Usiadłam obok  niej i po prostu jej się przyglądałam. Mimo, że wystraszyłam się na pierwszy widok siostry, teraz jestem szczęśliwa, że wreszcie się znalazła, że ten mężczyzna nic jej poważnego nie zrobił.
____________________________________________________________
Witajcie po dłuższej przerwie, mam nadzieję, że pamiętacie o mnie. Myślę, że już nic nie będzie w stanie spowodować abym zawiesiła bloga. Od dziś rozdziały będą pojawiały się normalnie czyli co sobota. 

Nie wiem czy to wyżej jest dobre. Myślę, że umiem lepiej pisać. Dajcie mi chwilę jeszcze czasu dwa tygodnie bez pisania to naprawdę długa przerwa. Obiecuję, że w następną sobotę będzie rozdział lepszy i dłuższy. :)


Wiosna <3



Całuski :*

P.S. Czy są tu jakieś trzecio-gimnazjalistki ? Jak wam poszył egzaminy? Według mnie nie było tak strasznie :)

17 komentarzy:

  1. Fajnie że już znaleźli Tosię, bardzo podoba mi się ten rozdział :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Świetny!!!
    Tosia się znalazła <3
    Ale coś czuje że dziewczyny nie zostawia tak tej sprawy :)
    Czekam na kolejny!
    Buzka :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszy mnie to :)
      Znając mnie to na pewno nie zostawią tej sprawy bez wyjaśnienia :)

      Pozdrawiam :*

      Usuń
  3. Tośka ma wielkie szczęście, że policji udało się namierzyć tego całego Adama. Nie wiadomo, co on kombinował,ale wydaje mi się, że nic dobrego by z tego nie wynikło. Młoda musi na siebie uważać, ale nic jej nie będzie. W gruncie rzeczy Adam nic poważnego jej nie zrobił. Porwanie pewnie się jakoś na niej odbije, ale nie odniosła żadnych poważniejszych ran.. Tylko że ma temat do przemyśleń.. Czy jej ojciec byłby w stanie zdradzić żonę? W gruncie rzeczy niewiele wiemy o rodzicach dziewczyn, więc nie mogę być tego pewna.. Ale Tośka musi o wszystkim powiedzieć Dominice. Jej siostra musi o wszystkim się dowiedzieć. A nuż o czymś wie..

    Dobrze, że przy Dominice przez cały czas był Andrzej. Na pewno jego obecność była dla niej wielkim wsparciem. :)

    A co do egzaminów.. Tak ja też przechodziłam w tym roku przez te męki! :D Ale nie było tak źle. Na wyniki jeszcze poczekamy, ale mi trudności sprawiła chyba tylko część z przedmiotami przyrodniczymi, bo powiedzmy sobie szczerze nie jestem żadnym Newtonem albo innym biologiem.. :) Angielski był łatwy! I podstawa i rozszerzenie.

    Pozdrawiam! :**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję bardzo za komentarz :*

      Pozdrawiam :*

      Usuń
  4. boski rozdzial, ciesze sie, ze bedziesz juz regularnie :)
    bardzo sie ciesze, ze znalezli Tosie :)
    nie moge sie doczekac cd,
    jakbys mogla to informowalabys mnie o nowosciach?
    pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszy mnie to :)
      oczywiście, będę informować :)

      Pozdrawiam :*

      Usuń
  5. No :) Dobrze, że Tosia jest cała i skończyło się tylko na przemęczeniu organizmu :)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Super rozdział.Dobrze,że Tosia się juz znalazła i nic poważnego jej się nie stało ;)
    Pozdrawiam i do następnego ;*

    OdpowiedzUsuń
  7. Oh, ta dziewczyna to dziecko szczęście - no może jednak nie, bo została porwana... przez przyrodniego brata? - bo udało jej się tak z tego wyjść. Prawie, że cało. No drobne rany, trochę chuderlawa, ale się wyliże... ale smutno mi ze względu na to co musiała przeżyć Dominika.
    Ah, czekam z niecierpliwością.
    Buźka:*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję bardzo za komentarz :)
      Pozdrawiam :*

      Usuń
  8. Jak dobrze, że Tosia się już odnalazła i że nic poważniejszego jej się nie stało. Oby już dziewczyny nie miały taki traumatycznych przeżyć, bo życie ich nie oszczędza.
    Czekam na kolejny i pozdrawiam :*
    Zapraszam na nowy do siebie ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Dla mnie najgorsza była chemia i biologia reszta to spokojnie się powinno zda. Może jeszcze rozszerzenia angielskiego mnie trochę przeraziło ;/
    Jejku jak ja się cieszę, że Tośka jest już bezpieczna :D No normalnie nie wiem, jak ci dziękować, że już ją "wypuściłaś" z rąk oprawcy (brata??). Nie pomyślałabym nawet, że mogą być spokrewnieni ;/
    Pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń

Przeczytaj :
♥ Jeżeli zauważyłaś błąd lub masz jakąś uwagę - napisz o nim w komentarzu.
♥ Nie bawię się w "obserwację za obserwację"
♥ Jeżeli podoba Ci się mój blog, zaobserwuj, skomentuj - nie dlatego, abym ja zajrzała do Ciebie na blog, tylko ponieważ że Ci się podoba
♥ Komentarze typu : " Fajny blog, zajrzyj do mnie...." nie biorę pod uwagę.
♥ Linki do swoich blogów zostawiajcie w zakładce "spam" - zajrzę na pewno i jak mi się spodoba to zostawię po sobie jakiś znak
♥ Mile widziane propozycje na dalszy ciąg opowiadania :)

Pozdrawiam :**